Anekdood

Een voormalig huisgenoot van mij zij eens: 'zonder anekdotes is het leven ook maar anekdood.' Pfoe, ben ik even blij dat ik jullie in ieder geval wat anekdotes te vertellen heb.....

Het is alweer bijna 7 weken geleden dat ik voor het eerst mijn voeten op Zuid-Amerikaanse grond zette. Hoewel ik het erg druk heb met werken, heb ik de Zuid-Amerikaanse cultuur al op veel manieren leren kennen.

Zo kwam ik een tijdje gelden samen met mijn collega Luz-Lexis (volgens mij schrijf je het echt zo...) een huis binnen. Hier was een meisje jarig en toen ik klaar was met de larven vangen werd het traditionele (eeeeellllllenlange...) verjaardagslied gezongen, door een traditionele ingehuurde zanger/gitarist natuurlijk door elke aanwezige. We kregen taart, drinken, en ja: die jongen ('uit de VS, o niet? o uit Holanda! ooo: voetbal! Ruud Gullit!') moest ook een lied zingen. Euhm... Ok. Ik vroeg wat de de muzikant kon spelen, waarop hij 'Angels', van Robbie Williams inzette... Nouja, dat moest dan maar. Iedereen luisterde aandachtig naar ons duet, en niemand had gelukkig door dat ik de text helemaal niet kende want ze spraken geen Engels. Daarna hebben we nog het nummer: 'Yesterday' van de Beatles gedaan, ik vond de text persoonlijk erg mooi passen bij een verjaardag (zoek de lyrics maar eens op ;-P ). Verder vond ik het erg tof om eindelijk weer eens met iemand muziek te maken! Nou, Dat kostte even wat tijd, maar het was wel een erg leuke ervaring: Op naar het volgende huis: een huis waar ik al 2 keer geweest was. Hier woont een mevrouw die traditionele beeldjes maakt van de oude Venezolaanse voorwerpen. En omdat het de laatste keer was, kreeg ik van haar echt een heel goede replika (handgemaakt) van de god van de bescherming, zonsopgang en nog meer dingen. Ziet er ongeveer uit als een dik klein vrouwtje met een kikkerhoofd en een omgekeerde rieten boodschappentas op haar hoofd. Naast wat andere huizen was dit een 'normale' werkochtend voor mij.

Verder zijn de inwoners hier erg aardig. Zo kregen we laatst een warme maaltijd aangeboden, met overheerlijke (wat zeker mijn favoriet is) meloensap erbij! Ik had deze maaltijd zeker even nodig om bij te komen, want vlak daarvoor werd mijn personal space ernstig geinvadeerd door een Venezolaanse die zonder iets te zeggen een minuut lang bijna met haar neus in mijn oren stond om mij te observeren. Het werd erger maar die details bespaar ik jullie.

Na een lange dag hard gewerkt te hebben besloten we om even gezellig met het team (de verpleegsters, en mijn huisgenoten) wat te eten. Hier spraken we een vrouw die vertelde dat in de buurt een Nederlander een hotel heeft. Deze hebben we een week later opgezocht, en gisteren heb ik voor het eerst hier in Venezuela gezwommen..! En ook voor het eerst in mijn leven Nederlands les gegeven, aan de dochter van de Nederlandse eigenaar.

Vandaag ben ik naar een vliegtuig museum geweest: El museo Aeronautico in Maracay. Tijdens het vergaren van informatie over dit museum kwam ik erachter dat dit het grootste museum in Zuid-Amerika was in deze categorie. Toen ik daar aankwam bleek het museum helemaal leeg te zijn, behalve een bewaker en ik. Ik kreeg persoonlijk een rondleiding. Erg veel te zien daar!

Daarnaast nog veel meer meegemaakt, van meisjes die ervan overtuigt zijn dat ze mij op tv gezien hebben, tot echtparen die ineens voor mijn raam verschijnen en een minuut later hebben uitgenodigd om me naar het strand te nemen, tot een verjaardags'feestje' op het grootste landgoed waar ik ooit geweest ben, en nog veel meer...

Maar Venezuela heeft ook zijn keerpunten, welke mij enorm doen terugverlangen naar Nederland: in zo'n 50% van de gevallen word ik in de douche aangevallen door kakkerlakken die veelal op mijn rug gaan zitten. Daarnaast zijn hier vlinder die als een gek de kamer doorvliegen om vervolgens ineens op mijn oor te landen....

Het is hier zwaar...

Maar zonder gekheid: ik begin iedereen in Nederland wel een beetje te missen hoor!