Uitersten
Door: Fatima Moreira de Melo
Blijf op de hoogte en volg Jelte
15 November 2013 | Venezuela, Maracay
Hallo dames en heren!
Het leventje gaat hier gewoon door. Supermarkten zijn nog steeds een chaos als er 'harina pan' (een meel om de traditionele Arepa's te maken), WC-papier of olie gearriveerd is. Ik heb nog steeds geen persoon gevonden die mijn naam normaal kan uitspreken. Slangen worden nog steeds gevonden, gevangen en gebruikt voor medicijnen of drank oid (dat gedeelte begreep ik niet helemaal). Ik wordt nog steeds standaard te oud geschat; wat tot gevolg heeft dat vrouwen (en hun moeders) rond de 30 nog steeds lekker direct voorstellen doen. Het is nog steeds onmogelijk om zonder file ergens naartoe te gaan en de benzineprijs is ook nog steeds belachelijk laag.
Behalve de normale dingen hier heb ik voor een kleine 3 dagen de toerist uitgehangen in Choroni! Alleen de reis naar dit prachtige stadje aan de Caribische zee was al een hele belevenis. Over een smal bergpaadje raasde de bus, toeterend bij elke bocht (voor tegenliggers) keihard door een prachtig nationaal park. En natuurlijk ontbraken de strandhitjes niet, het volume was (zoals normaal in een bus hier) hier lekker luid. Met mijn ogen dicht was het niet moeilijk om me in een discotheek te wanen.
Maar goed, aangekomen snel mijn spullen gedumpt en op naar de zee! Stranden waren te bereiken met bootjes. 'Wil je naar Chuao? Over 10 minuten vertrekken we!' Had ik even mazzel, wat een aansluiting. Ik kocht snel wat water en smeerde me in om me vervolgens weer naar de boot te haasten. Braaf op tijd natuurlijk. Toen ik vroeg of we al gingen, bleek dat de tijd stil was blijven staan: 'we gaan over 10 minuten!'. Omdat dit mijn eerste keer hier was vroeg ik aan andere wachtenden naar de normale gang van zaken hier en zo raakte ik aan de praat met een Venezolaans stel, welke beide ook geneeskunde studeerde en in het 5de jaar zaten. Na 2 uur was de prijs 7 keer groter en besloten we toch maar naar het strand dichtbij te wandelen. Voor een indruk hoe dit was verwijs ik jullie naar de foto's.
De dag erna ben ik nog naar een dorpje midden in het Henri-Pittier park geweest: Chuao. Dit dorpje kon alleen via de zee bereikt worden, waarna een pad van zo'n 5 km moest worden afgelegd. Uit Chuao schijnt de beste cacao ter wereld vandaan te komen. Mijn doel was dan ook om cacao te hamsteren. Helaas was ik de enige toerist en bleek dit tocht moeilijker dan gedacht. Na heen en weer gestuurd te zijn en bij veel verschillende huizen in het dorpje geweest te zijn kwam ik dan eindelijk uit bij mijn doel: een vrouwtje die cacao verkocht! Deze speurtocht zou als opdracht in 'Wie is de mol?' zeker niet misstaan en ik was dan ook erg trots op mijn vergaarde goederen.
In de avonden wist ik de twee studenten uit Caracas over te halen om mee te gaan naar de kust en barretjes. Deze voelden zich alles behalve op hun gemak toen we door de gezellige straten van Choroni liepen en verzekerde me dat ze de volgende dag wat vroeger terug wilden naar hun hotel. De volgende dag werd het (zeker niet op mijn aandringen) raar genoeg een stuk later. De volgende dag brachten mijn Venezolaanse reisgenoten mij helemaal naar huis, en vertelde me dat ze mij erg dankbaar dat ik ze had uitgenodigd om 's avonds wat te drinken. De eerste dag was dit stel na 6 uur niet meer hun hotel uitgegaan en waren aanvankelijk ook van plan om de rest van de avonden hier door te brengen; het is in de meeste gedeeltes in Venezuela (en al helemaal niet in Caracas) nou eenmaal niet veilig om 's avonds of 's nachts over straat te lopen.
Mijn Spaans is overigens eindelijk op het niveau dat ik mij wel kan redden hier. Zo heb ik hier een paar contacten met wie ik alleen Spaans spreek, en dat gaat prima (een hele opluchting!), en het zal in de komende 3,5 weken alleen nog maar verbeteren ;-).
Sinds vandaag heeft de Venezolaanse president er een aanzienlijk stuk macht bij. Hij had een 'noodvoorstel' om de economische situatie van het land te verbeteren liggen. De 99ste stem is vandaag binnengehaald, wat betekend dat deze beste man een jaar lang de volmacht heeft om wetten te maken, en beslissingen te nemen naar het hem goeddunkt.
Overigens leven we tegenwoordig ook 2 maanden nadat Venezuela zich teruggetrokken heeft uit het Inter-Amerikaanse Hof voor de Mensenrechten.
8 december, op de dag dat heel Venezuela naar de stembus gaat verlaat ik dit prachtige land. Om op 9 dec om 13.40 mijn voeten weer op Nederlandse bodem te zetten! Dan zie ik in Nederland wel wat de uiteindelijke uitslag is ;-).
Het leventje gaat hier gewoon door. Supermarkten zijn nog steeds een chaos als er 'harina pan' (een meel om de traditionele Arepa's te maken), WC-papier of olie gearriveerd is. Ik heb nog steeds geen persoon gevonden die mijn naam normaal kan uitspreken. Slangen worden nog steeds gevonden, gevangen en gebruikt voor medicijnen of drank oid (dat gedeelte begreep ik niet helemaal). Ik wordt nog steeds standaard te oud geschat; wat tot gevolg heeft dat vrouwen (en hun moeders) rond de 30 nog steeds lekker direct voorstellen doen. Het is nog steeds onmogelijk om zonder file ergens naartoe te gaan en de benzineprijs is ook nog steeds belachelijk laag.
Behalve de normale dingen hier heb ik voor een kleine 3 dagen de toerist uitgehangen in Choroni! Alleen de reis naar dit prachtige stadje aan de Caribische zee was al een hele belevenis. Over een smal bergpaadje raasde de bus, toeterend bij elke bocht (voor tegenliggers) keihard door een prachtig nationaal park. En natuurlijk ontbraken de strandhitjes niet, het volume was (zoals normaal in een bus hier) hier lekker luid. Met mijn ogen dicht was het niet moeilijk om me in een discotheek te wanen.
Maar goed, aangekomen snel mijn spullen gedumpt en op naar de zee! Stranden waren te bereiken met bootjes. 'Wil je naar Chuao? Over 10 minuten vertrekken we!' Had ik even mazzel, wat een aansluiting. Ik kocht snel wat water en smeerde me in om me vervolgens weer naar de boot te haasten. Braaf op tijd natuurlijk. Toen ik vroeg of we al gingen, bleek dat de tijd stil was blijven staan: 'we gaan over 10 minuten!'. Omdat dit mijn eerste keer hier was vroeg ik aan andere wachtenden naar de normale gang van zaken hier en zo raakte ik aan de praat met een Venezolaans stel, welke beide ook geneeskunde studeerde en in het 5de jaar zaten. Na 2 uur was de prijs 7 keer groter en besloten we toch maar naar het strand dichtbij te wandelen. Voor een indruk hoe dit was verwijs ik jullie naar de foto's.
De dag erna ben ik nog naar een dorpje midden in het Henri-Pittier park geweest: Chuao. Dit dorpje kon alleen via de zee bereikt worden, waarna een pad van zo'n 5 km moest worden afgelegd. Uit Chuao schijnt de beste cacao ter wereld vandaan te komen. Mijn doel was dan ook om cacao te hamsteren. Helaas was ik de enige toerist en bleek dit tocht moeilijker dan gedacht. Na heen en weer gestuurd te zijn en bij veel verschillende huizen in het dorpje geweest te zijn kwam ik dan eindelijk uit bij mijn doel: een vrouwtje die cacao verkocht! Deze speurtocht zou als opdracht in 'Wie is de mol?' zeker niet misstaan en ik was dan ook erg trots op mijn vergaarde goederen.
In de avonden wist ik de twee studenten uit Caracas over te halen om mee te gaan naar de kust en barretjes. Deze voelden zich alles behalve op hun gemak toen we door de gezellige straten van Choroni liepen en verzekerde me dat ze de volgende dag wat vroeger terug wilden naar hun hotel. De volgende dag werd het (zeker niet op mijn aandringen) raar genoeg een stuk later. De volgende dag brachten mijn Venezolaanse reisgenoten mij helemaal naar huis, en vertelde me dat ze mij erg dankbaar dat ik ze had uitgenodigd om 's avonds wat te drinken. De eerste dag was dit stel na 6 uur niet meer hun hotel uitgegaan en waren aanvankelijk ook van plan om de rest van de avonden hier door te brengen; het is in de meeste gedeeltes in Venezuela (en al helemaal niet in Caracas) nou eenmaal niet veilig om 's avonds of 's nachts over straat te lopen.
Mijn Spaans is overigens eindelijk op het niveau dat ik mij wel kan redden hier. Zo heb ik hier een paar contacten met wie ik alleen Spaans spreek, en dat gaat prima (een hele opluchting!), en het zal in de komende 3,5 weken alleen nog maar verbeteren ;-).
Sinds vandaag heeft de Venezolaanse president er een aanzienlijk stuk macht bij. Hij had een 'noodvoorstel' om de economische situatie van het land te verbeteren liggen. De 99ste stem is vandaag binnengehaald, wat betekend dat deze beste man een jaar lang de volmacht heeft om wetten te maken, en beslissingen te nemen naar het hem goeddunkt.
Overigens leven we tegenwoordig ook 2 maanden nadat Venezuela zich teruggetrokken heeft uit het Inter-Amerikaanse Hof voor de Mensenrechten.
8 december, op de dag dat heel Venezuela naar de stembus gaat verlaat ik dit prachtige land. Om op 9 dec om 13.40 mijn voeten weer op Nederlandse bodem te zetten! Dan zie ik in Nederland wel wat de uiteindelijke uitslag is ;-).
-
15 November 2013 - 03:03
Afke:
Haa Yelte!! Wat een leuk verhaal! Waarschijnlijk ben ik als een van de weinigen ook nog wakker op dit tijdstip ;) Wat is er nou moeilijk aan Jelte :P Mijn naam kunnen ze hier ook al niet uitspreken, wordt vaak iets als 'Afgar' haha. Hoe lang heb je er over gedaan om een beetje fatsoenlijk Spaans te spreken? Hoop dat ik er ook snel beter in word, dan kunnen we in maart samen Spaans praten ;) Heel veel plezier nog de laatste weken! Hasto pronto! -
15 November 2013 - 11:00
Liese:
Sowieso CHAI voor die goeie ceritus-sprong! Leuk om je verhaal te lezen :) En eigenlijk verbaast het me niks dat het je alsnog gelukt is om voldoende spaans te leren. Lekker bezig hoor bboy!
Nog heel veel plezier je laatste weken daar! :) -
16 November 2013 - 14:41
Anna:
Mooooi! -
17 November 2013 - 00:00
Pa En Ma:
dag Jelte,
grappig dat Venezolanen je naam niet uit kunnen spreken. Friezen hebben daar geen enkele moeite mee.
We hopen je snel gezond!!! en wel weer thuis te zien,
groeten,
pa en ma -
24 November 2013 - 14:38
Buren Bleijenberg:
Hoi Jelte, eindelijk hebben wij eens op jouw site gekeken en ik heb het hele verhaal aan Teus voorgelezen. Ook hebben we veel foto's bekeken. Fijn dat het weer goed met je gaat en nog mooier is dat je zoveel mensen ontmoet! Wat een verrijking!Al die enge insecten hoeven van mij niet zo maar ze zullen zeker hun nut hebben. Merk je dat iedereen op de wereld, net als wij, behoefte heeft aan een beetje aandacht en aan een vriendelijk woord / gezicht? Geniet van de dagen die je nog over hebt in Venezuela en kom dan behouden terug! Met hartelijke groet, Teus en Dorothea
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
